Elke ochtend maak ik een wandeling van een uur. Dat is heerlijk om te doen vind ik, even moment voor mezelf, even uitwaaien en de voeten laten spreken. Mijn cardioloog is er blij me. Ik loop altijd door de Avenida João Fiusa. Er staan daar in de middenberm heel wat bomen en ik ontdekte iets vreemds op de dikke takken van een van die bomen. Een vleugje magie bij mijn ochtendritueel.
🌳 Een cactus op een boomstam
Daar, halverwege een dikke boomstam, groeide een cactus. Niet zomaar op de grond ernaast, maar echt op de boom. Geworteld in de tak en stevig vastgeklemd aan de bast. Mijn eerste gedachte: huh? Doen cactussen dat?
Het blijkt dus dat sommige cactussen in staat zijn om als epifyten te leven. Dat betekent dat ze op andere planten groeien, zonder die plant schade te berokkenen. Geen parasiet, maar een soort huisgenoot. Een symbiose waarin de cactus profiteert van een hoger plekje met meer zon en minder concurrentie, terwijl de boom gewoon zijn ding blijft doen.
🌿 Symbiose in het wild: cactus meets boom
Ik vond het bijna poëtisch. Daar, in een drukke stad vol verkeer en beton, groeit een cactus in alle rust op een boom. Alsof de natuur zelf besloten heeft om samen te werken. En dat is bijzonder, want een symbiotische levensstijl is vrij zeldzaam bij cactussen. De meeste soorten houden van droge grond en ruimte voor zichzelf. Maar deze kleine overlever doet het anders.
De boom biedt steun, schaduw én bescherming tegen vraatzuchtige dieren op de grond. De cactus zet daar tegenover zijn bescheiden aanwezigheid en een paar elegante bloemetjes die zich niets aantrekken van het stadsrumoer.
📸 Let op de bomen tijdens je wandeling
Sinds die ontdekking kijk ik anders naar de bomen langs mijn route. Wie weet wat er nog meer op hen leeft? Mierenkolonies, bromelia’s, vlinderlarven… of misschien zelfs nog meer kleine cactusfamilies die ik over het hoofd zag.
Dus: als je de volgende keer langs bomen wandelt, kijk dan eens omhoog. De natuur verstopt haar wonderen soms op de meest onverwachte plekken.
Dutch 
Portuguese