Er zijn van die dagen waarop alles even stilvalt. Geen richting, geen vaart, alleen een vage contour van wat zou kunnen zijn. Je beweegt nauwelijks, en toch beweegt er van alles in je. Misschien is het precies dát wat vertrouwen vraagt: niet weten, en toch doorgaan. Niet met grote stappen, maar gewoon door aanwezig te zijn — in de ochtend die begint, in de lucht die ademt, in het eenvoudige feit dat je er bent.

Want niet alles hoeft nú een antwoord te hebben. Soms is blijven staan krachtiger dan vooruitgaan. Het leven vouwt zich vaak uit op momenten dat jij het loslaat. Een gedachte. Een glimlach. Een ademhaling. Vertrouwen begint klein — maar het heeft een eigen ritme. En wie leert luisteren, ontdekt dat zelfs de stilste dagen iets in zich dragen dat wil groeien.